اعظم طالقانی به طبع همکاری و سوابق درخشانی که داشت از نظر مردم داری و اسلام شناسی و قانون مندی الگویی از پدر بزرگوارشان بود. من و دیگر دوستان احترامــی خاص برایش قائل بودیم. در مواردی هــم با او همکاری می کردیم. در موارد قانون گذاری به خصوص در مســائل اجتماعی و امور زنــان و خانواده از او کسب نظر می کردیم. از مبارزات و نشــریه اش با محتوای بسیار عالی که منتشر می کرد، خاطرات بسیاری دارم. به اتفاق چند نفر از نمایندگان از جمله صلواتی نماینده وقت اصفهان و مرحوم هادی و چند نفر دیگر با اعظم طالقانی در ســال ۶۱ ســفری داشتیم. به دعوت سرهنگ رضایی و مجلس لیبی، در مراسم انقلابی لیبی شرکت کردیم. با کمک سفارت لیبی یک هفته به الجزایر رفتیم. با بسیاری از سران حکومتی دیدار داشتیم. از محل زندگی مبارزان انقلابی دیدار کردیم. بعضی موارد، بسیار تأسف برانگیز بود چون انقلابیون الجزایر آن زمان برای انقلابیون ایران بسیار ارزشمند و همانند الگویی بودند. با شخصیتهای بزرگ انقلابی و مبارزاتی که با استعمار فرانســه کرده بودند، ولی متأسفانه شاهد حکومت دولتی بودیم که ارزش ها و رفتارهایی مانند زمان اســتعمار فرانسه داشتند. بی بندوباری در شهر و محل های انقلابیون مشاهده می شد. این مورد، برای خانم طالقانی بسیار دردآور و ناراحت کننده بود. من از فرهادی پرسیدم: »چرا انقلاب بزرگ الجزایر به اینجا کشیده شده است، انقلاب ما چه می شود؟« او توجیه می کرد و می گفت: »انشاءلله ما به این حالت نمی رسیم، چون انقلاب ما بر علیه حاکم خودمان بود اما الجزایر بر علیه حاکم استعمارگر و بیگانه که سال ها بر آنها سلطه داشتند، انقلاب کردند.« می بینم بعد از گذشت سالها از انقلاب، بسیاری از ارزش ها و جریان ها در بخش عمده حکومت کوچک شده اند. قانون شکنی، فساد و بی اخالقی ها، بی عدالتی ها، ظلم و جور، رانت خواری، گروه بازی و دیده می شود که با انقلاب خیلی فاصله دارد. اینها مواردی است که خانم طالقانی را زجر میداد. بعد از مجلس با خانم طالقانی در ارتباط نبودم و فقط نشریه اش را مطالعه می کردم و گاهی هم از نظراتش استفاده می کردم. خانواده من نیز طرفدار او بودند و برایش احترام خاصی قائل بودند. او نیز به ما لطف بسیار داشت.