امروزه شهرداری ها با مسائلی از قبیل اداره امور محیط زیست، مدیریت منابع، بحران های شهری و مواردی از این قبیل رو به رو بوده اند که استفاده از شیوه های قدیمی در مدیریت، پاسخگوی حل این مسائل و بحران ها نبوده است. از این رو، نیاز به بررسی در شیوه های قدیمی در مدیریت، بیش از پیش احساس شده است. یکی از موضوعات بسیار مهم و جدیدی که امروزه در ادبیات توسعه مطرح می شود، حکمرانی خوب شهری است.
مدیریت شهری به شکل سنتی، با توجه به پیچیده تر شدن مسائل و مشکلات شهری، جوابگوی مدیریت و اداره شهرها نیست؛ به همین دلیل در سالهای اخیر، رویکردهای متعددی در حوزه مدیریت شهری به منظور عملکرد بهینه این مدیریت، مطرح شده است که از مهمترین این رویکردها می توان به حکمرانی خوب شهری اشاره کرد. طی چند دهه اخیر، حکمروایی خوب شهری به عنوان مؤثرترین و پایدارترین شیوه اِعمال مدیریت در شهرها مطرح شده است. حکمرانی خوب شهری با پاسخگویی، مشارکت و عدالت و دخیل کردن مردم در مسائل شهری و پذیرش نظرات و تصمیمات آنان، می تواند نقش محوری در حل مشکلات فعلی داشته باشد. حکمروایی شهری، تقویت فرآیند توسعه شهری است به گونه ای که در جامعه، زمینه و محیط مناسبی برای زندگی راحت و کارآمد شهروندان، با تناسب ویژگی های اجتماعی و اقتصادی آنان فراهم شود.
با توجه به مشکلاتی که شهر تهران دارد و مشکلاتی که مدیریت شهری در ایران دارد انتظار این بود که مدیریت شهری و به خصوص شورای حاضر با توجه به شناخت و تجربه ای که از مدیریت شهر دارند بتوانند قاطعانه تر و سریعتر عمل کنند ولی این اتفاق رخ نداد. از آنجایی که در حال حاضر شاخص های حکمرانی خوب شهری در تهران، پایین تر از سطح متوسط است و تهران پس از بررسی ها از لحاظ برخورداری از این شاخص ها در سطح نامطلوبی قرار می‌گیرد، مدیران شهری و مسئولان می توانند با بکارگیری نظرات مردم و جلب مشارکت آنها سطح حکمرانی خوب شهری را ارتقاء بخشند.