واشنگتن به جای پرداخت واقعی به نیازها و نگرانی‌های کشورهای جزیره‌ای اقیانوس آرام در حال استفاده از آنها به عنوان آلت دست صرف در بازی ژئوپلتیکی خود است.

آمریکا که دهه‌هاست به کشورهای جزیره‌ای اقیانوس آرام بی اعتنایی کرده، اخیرا به طور ناگهانی به سراغ آنها رفته و با لفاظی‌های پوچ و وعده‌های تو خالی مدعی شده که «از آنها حمایت می‌کند.»

«لیندا توماس-گرینفیلد» نماینده دائم ایالات متحده در سازمان ملل در یک رویداد اندیشکده‌ای که هفته اخیرا برگزار شد، گفت: ما آن دیگر گزینه‌ها را در اختیار آنها قرار می‌دهیم. و آن گزینه‌های دیگر به معنای این است که ایالات متحده هوای آنها را دارد، آمریکا شانه به شانه در کنار آنهاست برای پرداختن به برخی چالش‌هایی است که چین در حال مجبور کردن برای پرداختن به آنهاست.

این لفاظی چین‌هراسانه نه فقط غیرصادقانه است بلکه کاملا توهین آمیز نیز هست. ایالات متحده که در منطق خطرناک رقابت مجموع صفر گیر افتاده، به تخریب تبادلات و همکاری میان چین و کشورهای جزیره‌ای اقیانوس آرام روی آورده است.

واشنگتن همچنین ماهیت منفعت طلبی سیاست خارجی آمریکایی را نمایان ساخته، چیزی که مزیت راهبردی را به مشارکت و همبستگی واقعی ترجیح می‌دهد.

به نظر می‌رسد ایالات متحده در تعاملاتش با کشورهای جزیره‌ای اقیانوس آرام از طریق دیدار رسمی بلندپایه، تاسیس سفارتخانه‌های جدید، برگزاری نشست‌های سطح بالا یا دادن وعده کمک‌هایی که محقق نشده، روی یک هدف کلی متمرکز شده و آن مقابله با چین است.

این تمرکز واحد بر مقابله با چین سوالاتی را درباره انگیزه‌ها و اولویت‌های واقعی ایالات متحده در منطقه اقیانوس آرام به وجود آورده است.

آمریکا به جای پرداخت واقعی به نیازها و نگرانی‌های کشورهای جزیره‌ای اقیانوس آرام در حال استفاده از آنها به عنوان آلت دست صرف در بازی ژئوپلتیکی خود است. این رویکرد نه تنها اعتماد را تضعیف می‌کند بلکه الگوی استثمار کشورهای کوچکتر برای دستاوردهای راهبردی آن را دائمی می‌کند.

علی‌رغم تضمین‌های توخالی واشنگتن درباره همبستگی با کشورهای جزیره‌ای اقیانوس آرام، اقدامات ایالات متحده فقط کمبود اعتمادی که در این منطقه با آن روبروست را، تعمیق بخشیده است. ناکامی تحقق وعده‌های فراوان، بیش از پیش اعتماد به تعهد آمریکا به شرکای اقیانوس آرمش را از بین برده است.

زخم‌های ابدی ناشی از ۶۷ آزمایش هسته‌ای انجام شده در جزایر مارشال که بین سال‌های ۱۹۴۶ و ۱۹۵۸ انجام شده نیز به عنوان یک لکه ننگ شوم برای اعتبار ایالات متحده محسوب می‌شود. پیامدهای زیست‌محیطی و سلامتی این آزمایشات با گذشت دهه‌ها همچنان مایه زحمت و رنج این منطقه است و آسیب ابدی ناشی از اقدامات ایالات متحده را خاطر نشان می‌‌سازد.

آمریکا با چشم پوشی از گذشته شرم آور خود، «راهبرد هند-اقیانوس آرام»، پیمان «آکواس» زیردریایی‌های اتمی، «گفتگوی چهارجانبه امنیتی» و «شرکای ابتکار آبی اقیانوس آرام» را برای جذب هر چه بیشتر کشورهای جزیره‌ای اقیانوس آرام در دسیسه ضد چینی خود به پیش می‌برد.

اما کشورهای جزیره‌ای اقیانوس آرام در خصوص نیازهای خود قضاوت درستی را نشان داده‌اند.

استادیوم‌ها، جاده‌ها، پل‌ها، برج‌های مخابراتی و دیگر زیرساخت‌های ساخته شده توسط چین منافع ملموسی را برای جوامع محلی به ارمغان آورده و خدمات درمانی پزشکان چینی سلامتی آنها را به شکل قابل توجهی بهبود بخشیده است.

جزایر سلیمان در سال ۲۰۲۲ یک توافقنامه چارچوبی با چین در خصوص همکاری امنیتی دوجانبه به امضاء رساند و دو طرف یک مشارکت راهبردی جامع مبتنی بر احترام متقابل و توسعه مشترک را برای دورانی جدید در سال بعد ایجاد کردند.

«ماناسه سوگاواره» نخست وزیر جزایر سلیمان برقراری روابط دیپلماتیک با چین را به عنوان یکی از مهمترین تصمیماتی که کشورش طی ۴۵ سال گذشته از استقلال خود گرفته، ستایش کرد.

«سیتونی رابوکا» نخست وزیر فیجی نیز موضع روشنی مبنی بر عدم تمایل به انتخاب یک طرف میان چین و آمریکا ابراز کرده است.

چین قصد ندارد با هیچ کشوری برای نفوذ در منطقه آسیا-اقیانوسیه درگیر شود و همچنین هیچ اعتقادی به سیاسی کاری برای وادار کردن دیگر کشورها به همکاری با خود قائل نیست.

سیاه نمایی چین راه علاج کمبود اعتماد به ایالات متحده نخواهد بود.

کشورهای جزیره‌ای اقیانوس آرام با داشتن حاکمیت مستقل، حیاط خلوط هیچ کشوری نیستند. منطقه وسیع اقیانوس آرام باید به عنوان سکویی گسترده برای همکاری جهانی نگریسته شود نه یک میدان نبرد برای نزاع‌های قدرت سیاسی.