غلامرضا حاجی‌پور در سال ۱۳۰۹ در شهر رفسنجان دیده به جهان گشود. او از کودکی در محضر اساتیدی در رفسنجان خواندن و تحلیل و تفسیر اشعار حافظ را آموخت و سپس به فراگیری سایر کتاب‌های مذهبی و ادبی مانند نهج‌البلاغه، شاهنامه فردوسی، دیوان مولوی، دیوان شمس و …. پرداخت.

حاجی‌پور در ادامه، با عشق به مولا علی و اهل بیت شروع به سرودن غزلیات عاشقانه با “نور و عشق الهی” در وصف حضرت حق کرد.

آثار منظوم حاجی‌پور از نظر محتوا و مضمون،  عمدتا با الهام از عشق الهی حقیقی و باورهای مذهبی سروده شده‌اند. حاصل کار بی‌وقفه استاد غزلیات بسیار زیادی است که در دو کتاب شعر او “الهی‌نامه” و “دیوان رضا” به چاپ رسیده است.

از وی آثار منثور بسیاری بجا مانده که هنوز به زیور طبع آراسته نشده است.
روز ۱۹ فروردین ۱۴۰۳ ساعت ۱۴ و ۲۰ دقیقه استاد حاجی‌پور پس از نزدیک به هفتاد سال قلم زدن و تلاش در سرایش غزلیات و قدم زدن در مسیر حقیقت ناب الهی در سن ۹۴ سالگی چشم از جهان فروبست.