رمزآلود و معما گونه بودن فیلم علفزار، در ابتدا و افشای تدریجی اطلاعات، می تواند درام دادگاهی این فیلم را به یک تریلر سیاسی تبدیل کند. گذشته‌ از آن ابهام بزرگ در ۱۰ الی ۱۵ دقیقه‌ای ابتدای فیلم، مشخص نمی‌کند که پشت این معما چه چیزی قرار دارد؟!

بیننده ۱۰ دقیقه اول فیلم، سردرگم است و با ذهنی پر از سوال به سر می‌برد که این امر، فیلم را از استاندار اولیه خود همانند موضوعات کارگردانی  خارج می‌کند.

فیلم‌نامه دو کاراکتر منفی دارد. خانواده شهرداری که برای خوش‌گذرانی، علفزاری را اجاره کرده‌اند را در مقابل کاراکتری قرار می‌دهد که صاحب علفزار است.

خانواده او با رفتار غیر انسانی و تجاوز به زنان حاضر در علفزار، تلافی و انتقام شخصی خود را از خانواده شهردار می‌گیرند.

در این میان برای بیننده دوگانگی که هر دو طرف آن افرادی هستند با شخصیت کاملا منفی که مقابل هم قرار می‌گیرند، را بوجود می‌آورد.

این امر را می‌توان عادی‌انگاری عیاشی قلمداد کرد به این دلیل که مخاطب بین دو کاراکتر منفی به یک طرف کمی حق بیشتر می‌دهد و تمایل به سمت او پیدا می‌کند. این در حالی است که هر دو گروه در فیلم فساد اخلاقی دارند و از این جهت ترویج فرهنگی نامطلوب در مفهوم به مخاطب منتقل می‌شود.

جالب‌تر اینکه در کنار این ماجرا، ماجرای دیگری در راستای داستان اصلی قرار می‌گیرد که روایت رابطه زناشویی دو فرد معتاد را بیان می کند و از فساد اخلاقی آنها پرده بر می‌دارد و این ذهنیت را به مخاطب می‌دهد که از مرفهین بی‌درد تا پایین‌ترین دهک اجتماعی جامعه گرفتار فساد اخلاقی هستند.

تصویری وقیح از وضعیت اجتماعی_فرهنگی کشور به نمایش می‌گذارد و می‌توان گفت نیمه‌ی خالی لیوان فقط و فقط به آن اشاره می‌کند .

با این‌کار به غرض اصلی فیلم‌نامه‌نویس پی می‌بریم که هدفش آگاه‌سازی جریان اتفاق افتاده در خمینی شهر نبوده چون اینگونه روایت کردن و در کنار آن داستان مرد و زن معتاد را به تصویر کشیدن. فقط هدف عادی انگاری فساد را در ذهن مخاطب به همراه دارد.