جواد انصافی از آن دست هنرمندانی است که همیشه با روی باز دعوت محک را پذیرفته و با جان و دل در راه شاد کردن کودکان مبتلا به سرطان کوشیده است. او که در دهه سی به دنیا آمده، تا کنون چند نسل از مردم ایران را با خود همراه کرده و خندانده؛ خنده‌هایی که برای چند لحظه سختی روزگار را قابل تحمل می‌کند. به مناسبت روز جهانی کودک پای صحبت‌های هنرمند همراه محک نشستیم تا ما را با خود به خاطراتش از این سازمان ببرد: «سابقه همکاری من با محک به پنج سال پیش باز می‌گردد. در طول این پنج سال، هر زمان که فرصتی دست داده است، به مناسبت‌های مختلف کوشیده‌ام تا کودکان محک را شاد کنم؛ در لباس حاجی فیروز، عمو نوروز و نمایش‌های کوتاه. تلاشم شاد بودن و تقویت روحیه کودکان محک بوده است تا بتوانند قهرمانانه با این بیماری مبارزه کنند.»

او که در قالب یک کمدین فعالیت می‌کند درخصوص تفاوت خنداندن کودکان محک با سایر افراد می‌گوید: «خنده دستاوردهای زیادی برای بیننده نمایش‌های من دارد؛ صورت را زیبا و چهره را در ذهن افراد ماندگار می‌کند. خنده می‌تواند باعث رفع خستگی شود، فشار خون بیننده را متعادل و به کنترل خشم کمک کند. برای کودکان محک ولی داستان فرق می‌کند. در فرهنگ ما خنده بر هر درد بی‌درمان دواست به همین دلیل خنده برای کودکان محک وجهی درمانی پیدا می‌کند. باور دارم اگر بتوانیم حتی برای لحظاتی، کودکی بیمار را از خیال بیماری و اندوه ناشی از آن جدا کنیم، در روند درمان او اثری مثبت خواهیم گذاشت.»

در این روزها، شیوع ویروس کرونا ارتباط هنرمندان با مخاطبانشان را تحت تأثیر قرار داده است. بسیاری از این ارتباطات گسسته و یا بسیار کمرنگ شده است. ارتباط انصافی و کودکان محک نیز از این قاعده مستثنی نیست. وی در این باره می‌گوید: «کوشش من و دیگر همکارانم حضور بر صحنه و اجرای نمایش‌های شادی‌آور است. اگر این امکان فراهم نشود، دورادور و از طریق فضای مجازی این ارتباط را حفظ می‌کنیم تا شادی را به جامعه و مخاطبانمان تزریق کنیم. جامعه ناشاد، به سرعت روحیه و امیدش را از دست می‌دهد. توصیه من به خانواده‌ها این است که هیچگاه امیدشان را از دست ندهند. امید برای انسان، مانند بال برای پرنده است.»

این هنرمند همراه محک درخصوص تأثیرگذارترین لحظه ارتباط با کودکان محک می‌گوید: «در یکی از برنامه‌هایی که برای کودکان محک اجرا می‌کردم، کودکی حضور داشت که به گفته پرستارش چندین ماه از آخرین باری که خندیده بود می‌گذشت. وقتی من با پوشش و لهجه حاجی فیروز برایش خواندم و رقصیدم کودک شروع به خنده کرد؛ این لحظه برای من بسیار لذت‌بخش بود. لحظه‌ای که حس کردم با برگرداندن خنده به این کودک در روند درمان او نقشی مثبت و مؤثر ایفا کرده‌ام.»

انصافی در پایان می‌گوید: «محک در سی سال گذشته کار بسیار بزرگی انجام داده است. این سازمان علاوه بر حمایت بی‌دریغ از کودکان مبتلا به سرطان و خانواده‌هایشان، با ارتباطات خوبی که با مردم برقرار کرده است موفق شده تا آنها را نسبت به کودکان مبتلا به سرطان و موضوعات مرتبط با ایشان آگاه سازد. از نظر من به واسطه همین آگاهی‌بخشی است که اقشار مختلف جامعه جذب محک و فعالیت‌هایش شده‌اند.»