بنیان این تحول و رویکرد جدید در حوزه سلامت، تغییر در نگاه به معنا و مفهوم سلامت و بازگشت به مبانی ایرانی- اسلامی در تعریف سلامت است. تلقی‌ای که امروزه از سلامت در افکار عمومی و متاسفانه برخی از متخصصان و کارشناسان امر وجود دارد تلقی‌ای متاثر از مبانی غربی است که عمدتا حول محور گزاره «نه به بیماری» می‌چرخد، اما تلقی ایرانی- اسلامی مبتنی بر مبانی عمیق فلسفی و دینی، سلامت را مفهومی بسیار فراتر از «نه به بیماری» می‌داند؛ به این معنا که علاوه بر سلامت جسم، اصل را بر سلامت روح آدمی می‌داند. حال این سئوال مطرح می‌شود که انسان سالم و جامعه سالم به چه معناست؟ در رویکرد ایرانی- اسلامی، انسان سالم و سلامتی جامعه خود هدف تلقی می‌­شد و تمامی تعالیم این رویکرد در راستای تحقق سلامت انسان تعریف و تبیین شده است، در این نگاه انسان موجودی است که با وحی پیوند دارد و این جهان تنها منزلگاهی است در مسیر رشد و تعالی. در این نگاه انسان سالم، انسانی است متعادل؛ انسانی به دور از افراط و تفریط، انسانی است با آرامش قلبی. فرد متعادل فردی است با امید، انگیزه و پشتکار، با احساس رضایت از خود و محیط پیرامونش، همراه با تعامل حسنه با هم‌نوعان و جامعه. نتیجه سلامت در این نوع نگاه، انسان و جامعه‌ای است با «حال دل خوب». در این نوع نگاه ،هدف تعالی آدمی است و نه نگاه ابزاری به انسان برای استمرار نظامات اقتصادی، در این نگاه معیشت و اقتصاد به عنوان یک پشتیبان در مسیر رشد و اعتلای آدمی مدنظر است و خود به هدف بدل نمی‌شوند. اداره کل سلامت شهرداری تهران در این دوره بر آن است که تلاش کند مفهوم سلامت در شهر تهران را به ورای نه به بیماری گسترش دهد؛ سعی دارد تا در مسیر تحقق سلامت از منظر مبانی ایرانی و اسلامی حرکت کند، که در این صورت قطعا حال دل شهروندان هم بهبود خواهد یافت.