ورزش ابزاری برای پیشبرد فرهنگ ها و اهداف ملت هاست و دنیایی است که توانایی نزدیک کردن مردم کشورها را دارد. این مهم را می توان در جام جهانی فوتبال به وضوح مشاهده کرد چرا که ۳۲ کشور دنیا کنار هم قرار می گیرند و با هم به دور از مسائل نژادپرستی، اقتصادی و سیاسی به رقابت می پردازند. ملت ها نیز درکنار هم به عنوان تماشاگر قرار می گیرند و محفلی برای تبادل افکار، اندیشه ها و فرهنگ ها می شود.

در همین راستا می توان به چین اشاره کرد که همیشه در المپیک ها جزو تیم های برتر دنیا قرار دارد و در بحث زیرساخت ها نیز رشد بسیار خوبی داشته است. این کشور توانسته در ورزش قوی و با سرعت پیشروی کند همانند حوزه اقتصادی که دنیا را تحت تاثیر قرار داده است.

با توجه به تجربیات و اهدافی که چین در بحث زیرساخت ها دارد، می تواند به کشور ما نیز کمک کند زیرا ما در این حوزه مشکلات بسیاری داریم و می توانیم زیرساخت های نداشته را به دست آوریم. همچنین می توانیم استعدادها را گسترش دهیم.

افکار سیاسی نباید در ورزش ورود پیدا کنند و تصمیم بگیرند چرا که ورزشکاران بهتر می توانند مشکلات ورزشی را حل کنند تا افرادی که از سیاست وارد ورزش می شوند اما متاسفانه مشکل اینجاست که برخی از نهادهای جهانی انتخاب شده در عرصه ورزش با سیاست هم آمیخته هستند.

باید در نظر داشته باشیم که حضور در تمام میادین ورزشی الزامی است تا برنامه ریزی وجود داشته باشد و در این حوزه بتوان استعدادیابی کرد. به طور قطع اگر در المپیک های مختلف همانند المپیک پکن شرکت کرده باشید نقش بسیار خوبی در زمینه ایفا کرده است و به جایگاه بالایی در این حوزه رسیده است اما باید در رشته هایی که استعداد داریم، حضور پیدا کنیم.

ورزش یک زبان مشترک دارد. همانطور که بعضی از رشته های ورزشی از کشورچین وارد ایران شده است هر رشته ی ورزشی دیگری می تواند وارد چین شود و پس از استعداد یابی و فراهم سازی زیرساخت ها، زمینه را برای انجام فعالیت در آن را ایجاد کرد.