آیا ما مجاز هستیم که روزه بگیریم و فقط در این روزه ای که می گیریم نخوریم و نیاشامیم و بلکه مجازیم هر کار دیگری را انجام دهیم و بر خود ببالیم که روزه هستیم؟

ای کاش که در این ماه عزیز که مهمان پروردگار متعال هستیم سعی کنیم که علاوه بر نخوردن و نیاشامیدن امساک کارهای دیگر را نیز بکنیم تا واقعا روزه دار واقعی و حقیقی باشیم و در این ماه قصد کنیم که کارهایی که موجب اذیت، آزار و دلخوری دیگران می شود را انجام ندهیم تا روزه ما مورد قبول حق تعالی قرار گیرد و برای همین بعنوان یک روزه دار نیت و قصد واقعی کنیم.

قصد کنیم یک ماه تمرین روزه‌داری واقعی کنیم!
یک ماه صدایمان را با عصبانیت برای کسی بلند نکنیم.
یک ماه در کار دیگران دخالت نکنیم ولو بعنوان دلسوزی حتی در کار فرزند، همسر، پدر، مادر، برادر و خواهر.
کسی غذا می‌خورد، با مهربانی نگاهش کنیم.
هوای نفسان را کنترل کنیم.
حس بزرگتر بودن را به دور بیندازیم و بر کسی بزرگی و فخر نفروشیم.
روزه داری فقط از ما نمی خواهد که نخوریم و ننوشیم بلکه به ما یاد می دهد که غذایمان را کم کنیم. پس باید به خود یاد بدهیم “آدمیت” فقط خورد و خوراک نیست.
یک ماه تمرین کنیم انسان باشیم !
یک ماه نپرسیم صبحانه چه شد؟ یک ماه نپرسیم ناهار چه شد؟ یک ماه نپرسیم شام چه شد؟
یک ماه دل و عقلمان را سرور معده‌مان نکنیم!
و یک ماه عشق ورزیدن و دوست داشتن را تمرین کنیم.
یک ماه عاشقی شویم که یادش رفته چای او سرد شده است و فقط به شوق ضیافت الهی روزه بگیریم.

یک ماه خودمان باشیم ، نه شکممان.
یک‌ ماه اندیشه باشیم نه هوس.
یک ماه تمرین کنیم آنکه حجاب دارد و آنکه ندارد، هر دو خواهران من [انسان] هستند.
آنکه نماز می‌خواند و روزه می گیرد و آنکه نمی‌خواند و روزه نمی گیرد‌،
هر دو از دوستانمان هستند. بیایید روزه بگیریم، و تمرین کنیم آدم شدن را،
یاد بگیریم آنکه بدون روزه، و بدون ادا و اصول “آدم” شده، چقدر از من تواناتر بوده!
من نقص دارم. با روزه می‌خواهم نقصم را بپوشانم!
آنکس که بدون روزه کامل شده، خوشا به حالش!

بیایید یک ماه تمرین روزه‌داری کنیم،
نه با نخوردن و نیاشامیدن،
نه با منت بر سر دیگران که “من روزه‌ام”!
می‌خواهم به همه اعلام کنم؛
من موجودی ناقصم و ناتوان،
شاید این یک ماه کمکم کند، اندکی رها شوم، از حیوانیتم.
از وابستگی‌ام به هر چیزی،

بیایید یک ماه خودمان باشیم!
بیایید یک ماه بیشتر فکر کنیم!
آیا من تفاوت مهمی با چهارپایان دارم!؟
می‌توانم همه را دوست بدارم،
حتی مخالفانم را!
حتی کسانی که به من توهین کرده اند و افترا زده اند. بیایید در این ماه یاد بگیریم مغرور نباشیم و هوای نفس را از خود دور کنیم. عناونین و القاب دنیوی که بنا بر مصالح به ما داده شده ما را مغرور نکند و بدانیم این عناوین و القاب به مانند اموال و فرزندان توشه آخرت ما نیستند بلکه رفتار و کردار ما در آخرت بررسی می شود نه دارایی و عناوین و القاب ما.

یک ماه تمرین کنیم.
شاید بتوانیم انسان باشیم و نه به دیگران طعنه انسانیت بودن را بزنیم.
به دیگران دوستی و محبت و دوست داشتن را بیاموزیم نه نفرت و کینه ورزیدن را.
به رها شدن از بند تکبر، خودخواهی و دشمنی کردن با خلایق فکر کنیم.
بعد از نگارش این جملات،
با خود می اندیشم که آیا من یک روزه دار واقعی ام اما بعد با خود می گویم که
شاید بتوانم یک ماه تمرین روزه داری کنم!”
شاید…