سست و کرخت، بی هدف؛ قدم زنان این سو و آن سو نیم نگاهی می اندازد، هیچ اهمیتی برای خودش قائل نیست چه برسد به اطرافیان و یک ور غریبه ترها…
توقعی نیست زندگی اش از ساختار طبیعی خارج شده و دیگر بی حس شده کاملا بی تفاوت؛ بی اهمیت؛ بی توجه؛
“که چه بشود”
ساختار که به هم بریزد نتیجه اش همین است؛ بی حوصلگی…

حالا اگر این بهم ریختگی برای شهر باشد نتیجه اش می شود برای میلیون ها شهروند…
عملا شهروند مشارکت پذیر را به شهروند مقاومت پذیر بدل کردیم و نشسته ایم در انتظار معجزه؛
معجزه ای به نام شهردار بعدی تهران
حقیقت این است که نام هر کس به قرعه بیافتد؛ چه رستم قاسمی باشد یا محسن پیرهادی، چه علیرضا زاکانی باشد یا مجتبی عبدالهی، چه مهرداد بذرپاش باشد و یا هر گمان دیگری؛ بایستی این موارد را در پوشه قرمز فعالیت های اورژانسی شهر قرار دهد.
“آقا یا خانم شهردار بعدی” شهر بی حوصله است، مردم بی حوصله اند، پایتخت بی حوصله است و ۶۰ هزار پرسنل شهرداری منتظر تحول…
امروز شهرمان:
شده؛ نارضایتی مردم از رفت و روب و کم کاری در وظیفه ذاتی مدیریت شهری
شده ؛ ظاهر نازیبا و عدم به کارگیری جذابیت، هنر و خلاقیت در دیواره های شهر
شده؛ مبلمان شهری بی تناسب با پایتخت و فراموشی فرهنگ، تمدن، تاریخ
شده؛ حمل و نقل عمومی خسته با طرح ترافیک ثانی و معطلی نگهداشت زیرساخت های ترافیک شهری
شده؛ استنشاق هوای مملو از ذرات آلوده با رشد تصاعدی بیماران قلب و ریه
شده؛ درجا زدن در درآمد پایدار
و حالا مواجهیم با آفتی به نام “شهربی حوصله”

همه را گفتم تا بگویم سامان بخشی ساختار درون شهرداری که تحقق آن در مدیریت منابع انسانی و اهمیت دادن به این ذخیره ارزشمند نمود دارد، می شود انگیزه، خلاقیت، هنر؛ مسئولیت پذیری، وجدان، ایده و در نهایت اصلاح ساختار بیرونی و شهری سربلند به نام تهران زنده، شاد، قوی با شهروندانی راضی
شهروند هم جدا از ساختار درون شهرداری نیست جزء لاینفکی است که بدون همراهی اش نمی توان موفق بود.
اگر برنامه ریزی ها به سمت همراهی شهروندان با مدیریت شهری سوق داده شود و تک تک شان حس کنند که در پیشرفت شهرشان سهیم اند یکی از منابع درآمدی شهرداری از طریق پرداخت به موقع عوارض از سوی همگان، به راحتی مرتفع می شود و اجرای طرح ها و برنامه ها با مشکل مواجه نخواهد شد. فقط مردم می خواهند بهبودی اوضاع را ببیند و حس کنند؛ حتی در حد نظافت روزانه کوچه محل سکونتشان…
اساس مشکل نارضایتی مردم از وضعیت موجود؛ عملکرد ناقص، غیرشفاف و پویش های اجتماعی بی ثمر و نمادین است.
همیشه می گویند پیشگیری بهترین درمان است ولی در شرایط امروز دیگر جایگاهی ندارد باید گفت علت یابی، رمزگشایی و ریشه یابی و در یک کلام تشخیص فوریت ها، تنها راه باقیمانده برای درمان این شهر سست ، کرخت و بی هدف است”